Weer een mooi boek uit....

Tijdens onze laatste vakantie kocht ik in Konstanz het boek Familienbande van Michael Degen. Vaste lezers van mijn blog weten dat ik een fan ben van Thomas Mann en zijn gezin c.q. familie. Over Thomas, dochter Eri en zoon Klaus is al veel bekend. Dit boek van Degen gaat over de jongste zoon van Mann, Bibi. Door hemzelf verontachtzaamd, terzijde gelegd en weinig aandacht aan besteed. Het verhaal over het gezin vanuit het oogpunt van Bibi. Michael Degen beschrijft zijn levensverhaal tot zijn tragische dood.
Mooi geschreven, mooie zinnen. Een genot om te lezen, vanzelfsprekend in het Duits. Het boek is niet vertaald in het Nederlands en zal het waarschijnlijk ook niet worden. Ik vind het zeker de moeite waard om te lezen en op een later moment nog eens.

Weer iets moois uit de ramsj

Vandaag bij de Slegte weer ies moois uit de ramsj gehaald. Geduld wordt altijd beloond. Zo ook nu weer.
 Charles-Augustin de Sainte-Beuve (1804-1869) was de machtigste Franse criticus (boekbespreker) van de negentiende eeuw, en misschien was hij wel de machtigste Franse criticus tout court. Dat lezen we in het nawoord van de vertalers (Marjan Hof is een vertalerscollectief bestaande uit Martin de Haan, Jan Pieter van der Sterre en Rokus Hofstede) bij hun uitgave van en hun keuze uit Contre Sainte-Beuve. Het is inderdaad hún uitgave en hun keuze, want het schotschrift van Marcel Proust (1871-1922), waarin hij zijn pijlen richtte op de criticus, is tijdens zijn leven nooit verder gekomen dan aantekeningen en flarden tekst. Het was een project dat overging in een ander werk: À la recherche du temps perdu (Op zoek naar de verloren tijd), de indrukwekkende megaroman van Proust.
Tegen Sainte-Beuve is een geweldig boek geworden. Er valt bijvoorbeeld veel te lachen. Bijna aan het begin is bij wijze van motto een citaat van Sainte-Beuve opgenomen. In een noot van de vertalers wordt toegelicht dat Proust de naam van zijn doelwit onder dit citaat noteerde in grote sierletters. We zien de grote schrijver meteen aan het werk! Hij komt snel ter zake: 'Sainte-Beuves werk graaft niet diep.' Spoedig daarna spreekt Proust Sainte-Beuve direct aan, waarbij hij hem en passant natuurlijk flink beledigt. In weer zo'n fijne noot wordt door de vertalers uitgelegd: 'In het vuur van zijn betoog wendt Proust zich in deze passage rechtstreeks tot Sainte-Beuve, hoewel die al veertig jaar dood is.'
Natuurlijk valt er niet alleen te lachen - hoewel het zeker een verdienste van deze uitgave is dat nog maar eens duidelijk wordt hoe geestig Proust was. Maar Proust heeft ook werkelijk 'een zaak' tegen Sainte-Beuve. Sainte-Beuve, die als criticus volgens een vaste methode te werk ging, werd al voordat Proust dat deed stevig bekritiseerd, al was het maar omdat hij erin was geslaagd zo'n beetje al de groten van zijn tijd (Balzac, Baudelaire, Flaubert, Hugo, Stendhal) niet op waarde te schatten, en mindere auteurs naar voren duwde als de belangrijkste schrijvers.
Proust neemt vooral de methode van Sainte-Beuve op de korrel. Een methode die, zoals Proust omschrijft, 'inhoudt dat je om een dichter of schrijver te begrijpen, gretig de mensen moet ondervragen die hem hebben gekend, die met hem omgingen, die ons kunnen vertellen hoe hij zich gedroeg op het stuk van vrouwen enz., kortom precies op al die punten waar het ware ik van de dichter niet in het geding is'. Proust stelt een veel meer op de tekst gerichte benadering voor. Tegenover 'het maatschappelijke ik' van de schrijver plaatst hij 'het diepe ik'.
Grofweg gezegd is het verschil dit: een schrijver in het wild is heel iemand anders dan de werkelijke auteur die thuis (bijna in het geheim) zijn scheppende werk verricht. Het is fraai om te zien hoe Proust, al strijdend tegen Sainte-Beuve, zijn eigen diepe ik ontdekt, en hoe hij de auteur in zichzelf aanboort die in staat zal zijn tot zoiets schitterends als Op zoek naar de verloren tijd; zijn genadeloze kritiek op Sainte-Beuve loopt vrijwel naadloos over in aanzetten tot dat meesterwerk. Die verhalende stukken zijn zeker niet de minste van Tegen Sainte-Beuve. En ze brengen Proust heel dichtbij: je ziet de meester schaven aan zijn teksten, je ziet ze hem steeds beter maken.
Tegen Sainte-Beuve is een boek om te lezen, te herlezen en te koesteren. Haast u naar de winkel. Er zijn er niet zoveel meer voor 17 euro!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Voorbij het goede leven

Het is weer afgelopen. Het is ten einde. Het is voorbij. Het kerstreces. Vanaf morgen weer de terreur van de wekker. Het moeten opstaan wanneer het nog donker is. Het idee hebben dat je hele andere dingen wilt doen in plaats van naar het werk.......

Weer iets van mijn lijstje weggestreept

Vandaag een bezoek gebracht an de universiteitsbibliotheek en de op de campus gevestigde boekhandel. Welk een vreugde om te zien dat geduld beloond wordt! Destijds vond ik het boek te duur, maar nu, een bescheiden prijs. Het boek Duitse filosofie van Pinkard.

In de tweede helft van de achttiende eeuw ging de Duitse filosofie de Europese overheersen. Hierdoor veranderde de manier waarop niet alleen Europeanen, maar mensen overal in de westerse wereld dachten over zichzelf, de natuur, de geschiedenis van de mensheid, religie, politiek en de structuur van de menselijke geest. In dit rijke en breed opgezette boek verweeft Terry Pinkard het verhaal van ‘Duitsland’ – dat in die tijd veranderde van een losse verzameling vorstendommen in een opkomende natie met een karakteristieke cultuur – met een analyse van de tendensen en complexiteit van het filosofische denken dat zich daar ontwikkelde. Hij onderzoekt de dominante invloed van Kant, met zijn revolutionaire nadruk op ‘zelfbeschikking’, en volgt die invloed via de ontwikkeling van de Romantiek en het idealisme naar de kritiek van postkantiaanse denkers zoals Schopenhauer en Kierkegaard. Dit boek zal bij veel lezers interesse wekken voor de geschiedenis van de filosofie, de culturele geschiedenis en de geschiedenis van ideeën.

Heerlijk...........

Een leuk kadootje

In 1982 kwam ze, Romy Haag,  voor de eerste en enige keer op de Nederlandse televisie. Het programma maakt grote indruk en ook haar LP  "So bin ich". Nu dertig jaar later heb ik de CD gekregen. Ik ben hier erg blij mee.
Op You-tube is er nog wat van dit legendarisch album te vinden, Die Puppe en Blaue Gitarre.

Een nieuw jaar

Alweer een jaar verder. Een nieuw jaar start traditioneel met mijn verjaardag. Dit jaar alweer mijn 53ste waarbij ik hoop dat er nog vele mogen volgen. Voor 2012 wens ik mijn lezers alle goeds toe. Tevens hoop ik mijn blog te kunnen blijven vullen.