Een besloten Parijs bordeel, begin 20ste eeuw. Het gezicht van een prostituee, verminkt door een klant, vertoont een tragische glimlach. Rond deze vrouw leven de andere meisjes, met hun rivaliteit, jaloezie, verdriet en plezier. Een ongekende visuele rijkdom van weelderige decors en kostuums.
Het fin de siècle dringt rond 1900 door tot het dure Parijse bordeel van Madame Marie-France en haar welgestelde en soms excentrieke klanten (waarin de oplettende kijker een enkele Franse filmmaker zal herkennen). De rijke aankleding en het uitgelezen gezelschap jonge vrouwen suggereren een cocon van tijdloos plezier waar de buitenwereld niet bestaat. Maar ook madame moet de huur betalen en zelfs binnen deze muren komt het einde van een tijdperk in zicht.
Bertrand Bonello wilde deze besloten wereld vooral laten zien vanuit het standpunt van de prostituees. Belangrijker dan het werk met de mannen zijn de meer alledaagse kanten van het vak - de vermoeidheid, de wasbeurten na afloop, de angst voor ziektes. Bonello toont de onderlinge camaraderie, het roddelen over de klanten en de hoop die de vrouwen koesteren om ooit hun schuld aan madame te kunnen aflossen. Tragisch is de prostituee die door een klant is verminkt en nu een litteken heeft in de vorm van een wrede glimlach - door Bonello ontleend aan The Man Who Laughs (Paul Leni, 1928) naar de roman van Victor Hugo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten