In einem kleinen Paradies

Gisteren was ik sinds lange tijd weer eens een dag in Amsterdam. Het hoofddoel was om een bezoek te brengen aan het verbouwde en opnieuw geopende Stedelijk Museum. Dit was een hernieuwde kennismaking met vertrouwde schilderijen en werk van een voor ons onbekende kunstenaar Mike Kelley. Zijn knuffeldierenkunst en films brachten de nodige glim- en grimlach op het gezicht. Het waren bijzonder prettige uurtjes in het Stedelijk.
Behalve een stadswandeling was er ook nog een subdoeltje om naar Amsterdam te reizen. Enige tijd geleden had ik in de NRC gelezen over de Duitse boekhandel Die Weisse Rose aan de Rozengracht in Amsterdam. De enige Duitse boekhandel in Nederland. Voor diegenen die mij wat beter kennen weten dat ik graag Duitse auteurs lees en dan vaak ook bij voorkeur in het Duits. De boekinkoop doe ik meestal in Duitsland of Zwitserland en bij Die Weisse Rose was ik, en dat moet ik misschien wel tot mijn schande bekennen, nog nooit geweest.
Wel, toen ik de drempel van de winkel overging leek het of ik in een klein paradijs aangekomen was. Een boekwinkel vol met boeken, vanaf de grond tot aan het plafond. Een winkel waar je niet geteisterd wordt door stapels bestellers maar een collectie. Een collectie waar je "Sie" tegen zegt om maar eens lekker te parafraseren. Ogen kwam ik te kort, tijd had ik voldoende. Mijn eega had zich in een hoekje van de winkel genesteld terwijl zij me gadesloeg bij mijn ontdekkingstocht door de winkel. Ik zag zoveel dat ik zou willen kopen maar wist ook dat ik het alemaal zou moeten dragen.
Uiteindelijk wist ik mij te beperken tot twee boeken. Onkelchen van Sherko Fatah van wie ik momenteel De dief van Bagdad in het Nederlands aan het lezen ben (Ein weisses Land is de originele titel) en Die kleine Stadt van Heinrich Mann.
Ich bin ein glücklicher Mensch!